Όσο ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν προχωρά στην επόμενη μέρα με πρόσληψη προπονητή και υλοποίηση του μεταγραφικού του σχεδιασμού, τόσο θα συνεχίζεται η εσωστρέφεια, η οποία θα έρχεται και από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό περιβάλλον της ομάδας.
Ο μπασκετικός ρεπόρτερ Νίκος Παπαδογιάννης έγραψε ένα άρθρο στο gazzetta.gr το οποίο παρουσίαζε τον Παναθηναϊκό ως μια τέως μεγάλη ομάδα που ζει με το παρελθόν της και ότι πλέον βρίσκεται σε τροχιά απαξίωσης όπως ο πάλαι ποτέ κραταιός Άρης του Γκάλη και του Γιαννάκη. Αναρωτιόμαστε φυσικά αν ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει την ίδια ακριβώς άποψη για τον Ολυμπιακό και αν θα τολμούσε ποτέ να γράψει κάτι τέτοιο αντίστοιχα. Προφανώς και ξέρουμε ήδη την απάντηση…
Η αλήθεια είναι πως ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μπόρεσαν και έσβησαν μια και καλή την μαύρη εποχή της κυριαρχίας του Ολυμπιακού, του Σωκράτη Κόκκαλη και της…”Ιωαννίδειας μαφίας” (με βάση τα λεγόμενα του Γιώργου Σαλονίκη και όχι τα δικά μας). Με πολύ κόπο, πείσμα και αγάπη για τον Παναθηναϊκό έκαναν όλη εκείνη την εποχή μια θλιβερή ανάμνηση για το ελληνικό μπάσκετ.
Από εκείνη την εποχή όμως υπάρχει ακόμη το κόκκινο μπασκετικό δημοσιογραφικό σινάφι που δημιούργησε ο Σωκράτης Κόκκαλης και το οποίο μετά την πτώση του Ολυμπιακού από τον θρόνο, φόρεσε τον μανδύα της…. αντικειμενικότητας για να συνεχίσει να βρίσκεται στον χώρο και αυτό το έχει καταφέρει. Ένας από αυτούς ήταν και ο Νίκος Παπαδογιάννης, ο οποίος έβλεπε τον Παναθηναϊκό να σαρώνει και πάλευε με τον εαυτό του για να μην καταφεύγει σε μικρότητες. Τις περισσότερες φορές έβγαζε την εμπάθεια του προς το πρόσωπο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δεν κρύβουμε πως ήταν ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ και Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΗ η εσωτερική του πάλη να ισορροπήσει ανάμεσα στην δήθεν αντικειμενικότητα και τα βαθύτατα καταπιεσμένα αντιπαναθηναϊκά αισθήματα του.
Το θέμα όμως δεν είναι ο Παπαδογιάννης και ο κάθε Παπαδογιάννης (ή Καρύδας).
Το θέμα είμαστε ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ.
Το θέμα είναι να μην επιτρέψουμε ΕΜΕΙΣ να γίνει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός μια θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος. Όταν εννοούμε ΕΜΕΙΣ, εννοούμε τους πάντες. Από τον μεγαλομέτοχο της ομάδας Δημήτρη Γιαννακόπουλο μέχρι και τον τελευταίο οπαδό του Συλλόγου στην πιο απόμακρη γωνιά του πλανήτη.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πρέπει να αποφασίσει τι θέλει από την ομάδα.
Πώς δηλαδή φαντάζεται τον εαυτό του σε πέντε ή δέκα χρόνια από σήμερα σε σχέση με τον Παναθηναϊκό;
Θέλει να συνεχίσει; Θέλει να φύγει; Θέλει να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα ερασιτεχνικά τμήματα;
Όλα είναι δεκτά και ανθρώπινα καθώς στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Η λογική του “ψυγείου” όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει μακριά. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να γίνει καρικατούρα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού του Αλαφούζου και δεν μπορεί γιατί πολύ απλά είναι μια ομάδα ποτισμένη στις επιτυχίες, τις διακρίσεις και τους θριάμβους. Αντιθέτως ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός του Αλαφούζου δεν αποτελεί παρά την θλιβερή, μίζερη και ηττοπαθή συνέχεια της άθλιας διοίκησης της οικογένειας Βαρδινογιάννη και κυρίως του Τζίγγερ και των αυλικών του (ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο με διαφορετικά χαρακτηριστικά).
Γι’ αυτό και βλέπουμε σήμερα τον κόσμο της ομάδας να ασχολείται πολύ έντονα με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και να φωνάζει.
Η φωνή του κόσμου δεν είναι γιατί αποδέχεται τον Αλαφούζο και δεν γουστάρει τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Η φωνή του κόσμου είναι η κραυγή αγωνίας ώστε να μην μπει το τμήμα καμάρι του Συλλόγου σε τροχιά βαρδινογιαννοποίησης και αλαφουζοποίησης.
Η φωνή του κόσμου είναι η κραυγή αγωνίας να μην γίνει πραγματικότητα ο ευσεβής πόθος του Παπαδογιάννη και της υπόλοιπης κόκκινης δημοσιογραφικής αγέλης για μετατροπή του Παναθηναϊκού σε έναν νέο Άρη που ακόμη ζει με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη.
Άρα το ζήτημα δεν είναι να επιτεθούμε στον Παπαδογιάννη και στους ομοίους του.
Το ζήτημα είναι να αποφασίσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τι θέλει και ο κόσμος του Παναθηναϊκού από την άλλη να στηρίζει την ομάδα είτε στον πάγκο κάθεται ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είτε ο πιο άσημος προπονητής του πλανήτη.
Άλλωστε όταν ο Παναθηναϊκός έχει στιβαρή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ διοίκηση που ΑΓΑΠΑ την ομάδα και τον κόσμο του ΕΝΩΜΕΝΟ ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ οι Παπαδογιάννηδες δεν υπάρχουν ουσιαστικά. Κάθονται απλά στην άκρη και παίζουν με το πιεσόμετρο από τα νεύρα τους…
Μπράβο φίλε
Θα μας πει κανείς πως ακόμα ένα μέλος που ηταν σε εμάς 27 χρόνια αποφασίζει να φύγει τώρα και να πάει στη Ζενίτ κι αυτός? Γιατί αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από πέρσι?