Ο προπονητής του Παναθηναϊκού παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα “Το Πρώτο Θέμα” και μίλησε για πολλά και διαφορετικά ζητήματα που αφορούν την προσωπική του ζωή, ξεφεύγοντας έτσι από τις μπασκετικού χαρακτήρα τοποθετήσεις.
Χαρακτηριστικά ανέφερε τα εξής:
«Μένω στα νότια γιατί μου αρέσει η θάλασσα. Είμαι χειμερινός κολυμβητής, κολυμπάω δώδεκα μήνες το χρόνο. Έχω και πολλούς φίλους στην παραλία, που με ξέρουν».
-Πού αυτό;
«Στη Βουλιαγμένη».
-Και είσαι εκεί κάθε πρωί;
«Όχι κάθε πρωί, αλλά όταν βλέπω ότι έχει ήλιο, θα πάω να κολυμπήσω. Ακόμη κι αν η θερμοκρασία του νερού είναι στους δεκατρείς βαθμούς».
-Πίνεις, καπνίζεις;
«Όχι, δεν καπνίζω. Και πίνω μόνο με φίλους, αν βγω για φαγητό, θα πιώ λίγο κρασί. Αλλά δεν είμαι τύπος που πηγαίνει για ποτό, δεν μου αρέσει πολύ».
-Όταν προπονείς τους παίκτες, ποια είναι η βασική σου αρχή;
«Η βασική μου αρχή είναι η πειθαρχία. Επειδή όλοι τους είναι αστέρες. Όλοι αυτοί οι τύποι έχουν εγωισμό. Αλλά για να επιτύχεις πρέπει να τους κρατήσεις μαζί, σαν ομάδα. Εγώ θεωρώ όλους τους παίκτες μου ίσους. Ακόμα και τον πιο νεαρό παίκτη μου, ακόμα και τον πιο έμπειρο. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί τους. Όποιος είναι καλός μπορεί να παίξει. Για τους παίκτες, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να παίζουν, να τους δίνεις λεπτά. Γιατί στο παρκέ «πατάνε» μόνο πέντε παίκτες και όλοι θέλουν να είναι στο παρκέ και όχι στον πάγκο. Όλοι θέλουν να παίξουν τριάντα όχι πέντε λεπτά. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μαζί τους. Και στους καλούς να δίνω την ευκαιρία να παίζουν περισσότερο στο παρκέ».
-Κάνεις το ίδιο και με τους νέους Έλληνες παίκτες;
«Είναι το ίδιο για μένα, δεν με νοιάζει το διαβατήριο. Έχουμε έναν νεαρό Έλληνα παίκτη που τον λατρεύω, τον Σαμοντούροφ. Είναι 19 ετών, στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος πήρε χρόνο, έπαιξε είκοσι λεπτά κατά μέσο όρο. Και πιστεύω ότι του χρόνου θα μπορεί να παίξει και στην Ευρωλίγκα και να πάρει και πολλά λεπτά γιατί είναι καλός».
-Δεν έχεις καμία διαμάχη με τους παίκτες;
«Όχι, όχι. Πάντα κρατάω κάποια απόσταση από όλους τους παίκτες. Είμαι φιλικός μαζί τους, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι είμαι ο αρχηγός της ομάδας. Πρέπει να σέβονται τους κανόνες μου. Κι εγώ σέβομαι πολύ την ιδιωτική τους ζωή».
-Ας πούμε ότι μετά από δύο χρόνια, σου ζητήσει ο Ολυμπιακός να γίνεις προπονητής του, τι θα κάνεις;
«Αυτό είναι το ελάττωμά μου. Ως επαγγελματίας θα έπρεπε να πω ναι, γιατί αυτό αυτόματα θα ανέβαζε το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό. Αλλά όχι. Συναισθηματικά, δεν μπορώ να πάω στον Ολυμπιακό. Δεν είναι ο εαυτός μου αυτός. Δεν μπορώ να το κάνω, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που τώρα με λατρεύουν στον Παναθηναϊκό. Το ίδιο ήταν για μένα στην Τουρκία. Μου ζήτησαν να πάω στην Φενέρ, ενώ ήμουν μέλος της Γαλατασαράι. Αυτές οι δύο ομάδες έχουν μεγάλη αντιπαλότητα, όπως με Ολυμπιακό –Παναθηναϊκό. Δεν υπήρχε πρόβλημα όμως να πάω στην Έφες. Στην Ελλάδα ας πούμε, θα μπορούσα να πάω στον Προμηθέα, κανείς δεν θα μπορούσε να μου πει τίποτα. Ή θα μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα, στην Ευρώπη. Αλλά δεν μπορώ να πάω στον Ολυμπιακό. Δεν είμαι εγώ αυτός».
-Ποιες είναι οι καλύτερές σου αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια;
«Η καλύτερη ανάμνησή μου είναι όταν ήμουν δέκα χρόνων ο πατέρας μου με πήγε να παίξω μπάσκετ. Γιατί μέχρι τότε έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο στο σχολείο. Και από τότε άλλαξε η ζωή μου».
-Γιατί ο πατέρας σου ήταν τόσο υπέρ του μπάσκετ;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο υπέρ του μπάσκετ ο πατέρας μου. Αλλά ο θείος μου – ο σύζυγος της αδελφής της μητέρας μου – ήταν ένας πολύ διάσημος προπονητής του μπάσκετ. Πολύ διάσημος γιατρός, ορθοπεδικός, και προπονητής μπάσκετ. Ως παιδί πάντα παρακολουθούσα τους αγώνες του και μερικές φορές πήγαινα στις προπονήσεις του, όταν ήμουν εφτά ετών».
-Επομένως ήταν η πρώτη σου επιρροή.
«Ακριβώς. Ο Ορχάν Γκιργκίν. Τώρα είναι 85-86 ετών. Και ο γιος του, ο ξάδερφός μου, ήταν επίσης διάσημος παίκτης του μπάσκετ, με πολλές συμμετοχές στην εθνική ομάδα της Τουρκίας».
-Και η πιο λυπηρή ανάμνηση της παιδικής σου ηλικίας;
«Όταν έπρεπε να φύγουμε από την Ιταλία επειδή χρεωκόπησε η επιχείρηση του πατέρα μου. Επιστρέψαμε στην Τουρκία χωρίς τίποτα. Εκείνη την περίοδο ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, ήταν πολύ διάσημος πολιτικός. Ήταν υπουργός Άμυνας, ο Σεμί Εργκίν. Το όνομά μου προέρχεται από το επώνυμό του. Ήταν στη κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές από το 1950 ως το 1960 ως υπουργός Άμυνας και υπουργός Μεταφορών Μας βοήθησε πολύ, όταν γυρίσαμε στην Τουρκία ζήσαμε στο σπίτι του για δύο χρόνια. Είχε τελειώσει με την πολιτική και ήταν δικηγόρος. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τη ζωή και για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία. Ήταν καταπληκτικό για μένα, που ήμουν 17-18 ετών, να μένω μαζί του και να μου μαθαίνει τόσα πράγματα».
(Σημείωση σχετικά με Αντνάν Μεντερές: Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβιανά». Τελικά καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, Και εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά)