Σχεδόν 24 ώρες από μια ακόμη ντροπιαστική ήττα και δεν κουνιέται φύλλο στον Παναθηναϊκό.
Σε κανονική ομάδα αυτή τη στιγμή θα υπήρχαν παραιτήσεις, αντιδράσεις, συσκέψεις ή οτιδήποτε άλλο. Αυτά θα συνέβαιναν όμως σε μια κανονική ομάδα.
Στη ΔΕΚΟ του Γιάννη Αλαφούζου όμως που απαρτίζεται διοικητικά από ένα κάρο “ακέφαλα άμπαλα κοτόπουλα” που δεν ξέρουν που να γείρουν στα ζόρια, πώς να παρθούν αποφάσεις και μάλιστα προς τη σωστή κατεύθυνση;
Κάθεσαι και κοιτάς τη διοικητική πυραμίδα και βλέπεις τα ονόματα Μπαλωμένου, Παναγιωτίδης, Σουφλέρης και σία.
Ποιος από αυτούς αντιλαμβάνεται το μέγεθος του Συλλόγου;
Ποιος από αυτούς αφουγκράζεται τον κόσμο της ομάδας;
Ποιος από αυτούς το βράδυ δεν μπορεί να κοιμηθεί από την πίκρα και τη στενοχώρια;
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Πριν τρία χρόνια εντελώς τυχαία βρέθηκε στο διάβα του Γιάννη Αλαφούζου και των κλόουν του ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος τα πήρε όλα πάνω του κυριολεκτικά και από το πουθενά έβαλε όλες τις ανεπάρκειες κάτω από το χαλί.
Επειδή όμως οι ανίκανοι είναι και ζηλιάρηδες, τον κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί συνεργαζόταν με ελάχιστους ανθρώπους, αντιλαμβανόμενος πως οι υπόλοιποι ήταν άσχετοι και άρα δεν μπορούσε να βγάλει άκρη μαζί τους.
Όταν λοιπόν ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να εκδιώξει τον Γιοβάνοβιτς και να ακούσει τον Ατζούν (!) ξεκίνησε να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια όλη η ανεπάρκεια που απλά κρυβόταν πίσω από τα πολύ καλά αποτελέσματα του κοουτς και την υγεία που απέπνεε το αγωνιστικό τμήμα επειδή όλο το σκυλολόι δεν είχε καμία επαφή με το Κορωπί.
Τώρα που το καύσιμο της εποχής Ιβάν τελείωσε για πάντα, μείναμε με τον κύριο Γιάννη και τα “ακέφαλα κοτόπουλα” του.