Η χθεσινή βραδιά για τον Παναθηναϊκό και η πρόκριση του επί της Σαχτάρ Ντόνετσκ δεν είναι προφανώς ένα ανδραγάθημα που θα μπει ψηλά στην ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας. Το Τριφύλλι στην Ευρώπη έχει ζήσει πολύ μεγαλύτερες βραδιές και μάλιστα στα καλύτερα σαλόνια της.
Για τα δεδομένα όμως της ιστορικής συγκυρίας, της πίεσης που υπάρχει στον οργανισμό αλλά και το επίπεδο δυσκολίας του αντιπάλου, η πρόκριση αυτή είναι καθοριστική για μια καλύτερη συνέχεια σε αγωνιστικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε σε 210 λεπτά να βιδώσει μια ομάδα που μέχρι να μας βρει μπροστά της σκορπούσε τον τρόμο και στις λεπτομέρειες δεν μπορούσε να βρει το πολυπόθητο γκολ.
Κάποιοι θα πουν ότι η Σαχτάρ είχε απουσίες και θεωρητικά θα έχουν δίκιο. Μόνο που οι απουσίες της στο χορτάρι δεν φαίνονταν καθώς οι αντικαταστάτες είναι εξίσου καλοί παίκτες. Μπορεί ο Νέβερτον να μην είναι Κέβιν αλλά δεν είναι παίκτης της πλάκας προφανώς. Οι Ουκρανοί ακόμη και με δέκα παίκτες μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά και ο Βιτόρια καταλαβαίνοντας το γεγονός αυτό πήγε το ματς στην υπομονή εξαντλώντας όλα τα περιθώρια.
Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές μας;
Πολύ απλά μας πέρανα τα… αποπαίδια μας.
Μας πέρασε ο Γιάννης ο Κώτσιρας που είναι πιστός στρατιώτης και εμείς αλαλάζουμε “που πας με Κώτσιρα;”. Λες και φταίει ο ίδιος που ο αντικαταστάτης του Βαγιαννίδη δεν έχει έρθει ακόμη.
Μας πέρασε ο Ντραγκόφσκι που μετά τις Σέρρες έχασε το μυαλό του και στα φιλικά έτρεμαν τα πόδια του. Ο προπονητής του όμως στα δύσκολα τον στήριξε.
Μας πέρασε ο καταδικασμένος Ντανιέλ Μαντσίνι που και αυτόν τον σκουπίσαμε πάνω στην απελπισία που μας έχει ρίξει εδώ και 13 χρόνια η διοίκηση Αλαφούζου.
Προφανώς και τα παιδιά αυτά δεν είναι για να βρίσκονται βασικοί στον Παναθηναϊκό και αυτό δεν είναι ντροπή. Δεν είναι ντροπή να υπάρχουν καλύτεροι από εσένα. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να τους εκμηδενίζουμε και να τους ισοπεδώνουμε από τη στιγμή που χρειάζεται να μπουν μέσα και να παίξουν.
Το δάκρυ του Μαντσίνι που μετά τη Λαμία είχε τα καρύδια να χτυπήσει αυτή την πεναλτάρα που μας έστειλε στην επόμενη φάση τα λέει όλα.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που κάποιος παίκτης μας δεν τα πάει καλά, δεν χρειάζεται να τον ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον. Προφανώς και πρέπει να ασκήσουμε κριτική (και ορισμένες φορές σκληρή) αλλά να είναι δίκαιη. Με το να καίμε παίκτες δεν κερδίζουμε απολύτως τίποτα.
Μπράβο λοιπόν στον Ντάνιελ, τον Γιάννη και τον Μπαρτολομιέι!
Είστε παλικάρια και σας ευχαριστούμε!
Υ.γ.: Για τον Νεμάνια Μαξίμοβιτς τι να πούμε; Υπόδειγμα επαγγελματία σε όλα του!
Μακάρι την τελευταία στιγμή να γίνει κάτι και να μη φύγει.
με αφορμη αυτο το πολυ καιριο σχολιο σου,θελω να ανοιξεις καποια στιγμη μια κουβεντα για την ιδιαιτερη θεση των παικτων που ερχονται σαν δανεικοι με δικαιωμα αγορας αν μας κανουν.το πιο επικαιρο παραδειγμα ειναι ο ζαρουρι,για τον οποιο βλεπω βιαστικες απορριπτικες κρισεις ευθεως αναλογες των υπεραισιοδοξων αρχικων σχολιων για την αξια του.προκειται για παικτη μαροκινης καταγωγης αλλα μεγαλωμενο στο βελγιο,με ποδοσφαιρικη εκπαιδευση στο βελγιο,με μια πολυ καλη χρονια σε ομαδα της τσαμπιονσιπ,με δυο μετριες χρονιες στην πρεμιερ λιγκ και στην λανς,24 ετων,αριστερο μεσοεπιθετικο.η οπτιον αγορας ειναι πολυ προσιτη για τις οικονομικες μας δυνατοτητες,επομενως κατα καποιον τροπο εξαρταται απο εμας και τον ιδιο το εαν θα υπαρξει προοπτικη παραμονης για παραπανω απο εναν χρονο.προς το παρον το σχεδιο ειναι προφανως να καλυπτει τον χρονο που δεν μπορει να καλυψει ο τζουρισιτς,πραγμα απολυτα λογικο δεδομενης της ποιοτητας και της προσφορας του σερβου.εν τουτοις,επειδη ο τζουρι δεν αντεχει για παραπανω απο 65 καλα λεπτα καθε 7 ημερες,η αξιοποιηση του ζαρουρι ειναι ενα απο τα -πολλα δυστυχως -στοιχηματα της χρονιας.το ζητημα ειναι αν ο ιδιος θελει να γινει απαραιτητος στην ομαδα και να μεινει για παραπανω απο εναν χρονο.κατα καποιον τροπο,χωρις να υπαρχει συγκριση σε αξια,ξαναβρισκομαστε μπροστα σε σπαζοκεφαλιες τυπου ουναι. ειναι πολυ ιδιαιτερο το καθεστως ενος δανεικου παικτη,τοσο για τον ιδιο οσο και για την ομαδα που τον δανειζεται.