Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός θα πουλήσει αυτό το καλοκαίρι μίνιμουμ δυο παίκτες για να εξισορροπήσει το περσινό του άνοιγμα. Βαγιαννίδης και Ιωαννίδης βρίσκονται στη βιτρίνα και έπειτα ακολουθεί ο Τετέ.
Όπως είναι λογικό, η ιδέα να αποχωρήσουν ποιοτικότατοι παίκτες της ομάδας, λούζει με κρύο ιδρώτα τον κόσμο σχετικά με το αγωνιστικό μέλλον.
Θεωρητικά το να πουλάει μια ομάδα παίκτες δεν είναι ούτε παράλογο, ούτε και κατακριτέο. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο παζάρι και δεν είσαι ομάδα τύπου Αθλέτικ Μπιλμπάο, καλείσαι να κάνεις αγοραπωλησίες. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης του κόσμου προς τη διοίκηση Αλαφούζου και των στελεχών της και για την επόμενη μέρα του ρόστερ.
Πως να εμπιστευτεί κανείς ανθρώπους σαν τον Γιάννη Παπαδημητρίου (έγκλημα περιωπής να συνεχίσει και του χρόνου στην ομάδα) να διαχειριστεί τα πιθανά 30 εκατομμύρια που φέρεται να δίνει, σύμφωνα με αγγλικό δημοσίευμα, η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας για τον Φώτη και τον Βαγιαννίδη;
Πως να εμπιστευτεί κανείς τον Γιάννη Παπαδημητρίου στο θέμα του προπονητή αν ο Ρουί Βιτόρια δεν φέρει την ομάδα δεύτερη και τελικά αποχωρήσει το καλοκαίρι;
Το πρόβλημα δεν είναι οι παίκτες. Οι παίκτες θα έρχονται, θα παίζουν και θα φεύγουν. Έτσι πάει πάντα.
Το ζήτημα είναι να είσαι σε θέση να τους αντικαταστήσεις επάξια και να έχεις έναν προπονητή που να μπορεί να διαχειρίζεται τις αποχωρήσεις και να κρατάει δεμένο το σύνολο του με νέες προσθήκες.
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός σίγουρα δεν έχει τον μηχανισμό για να πράξει κάτι τέτοιο ενώ το θέμα του προπονητή είναι εντελώς στον αέρα για την επόμενη μέρα.
Υ.γ.: Το γεγονός πως ο Τετέ δεν μαρκάρει, δεν τον κάνει ούτε κακό παίκτη, ούτε άχρηστο. Ο Τετέ έχει συγκεκριμένα θετικά και αρνητικά. Το ζήτημα είναι μέσα από το σύνολο να αναδεικνύεις τα καλά του και να καμουφλάρεις τα αρνητικά του.
Είναι γελοίο και βαθύτατα αντιποδοσφαιρικό να βγαίνει στον “τάκο” ένα εξτρέμ με δέκα γκολ, τρεις ασσίστ και κομβικότατη παρουσία ειδικά στην Ευρώπη.