Ο χθεσινός θρίαμβος στο ΣΕΦ έχει πολύ βαθύτερη αξία από την κατάκτηση ή όχι ενός ακόμη πρωταθλήματος. Άλλωστε από αυτά έχουμε πολλά και με βεβαιότητα θα έρθουν κι άλλα.
Ο οργανισμός του Ολυμπιακού από την εποχή του Σωκράτη Κόκκαλη έχει γαλουχήσει ολόκληρες γενιές με τη λογική ότι “εμείς θα κάνουμε ότι γουστάρουμε νταηλίκι και στο τέλος θα κερδίζουμε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο ανεξαρτήτως ηθικής”.
Πάνω σε αυτή τη λογική η Ριζούπολη αποτελεί στη συνείδηση του μέσου οπαδού των Πειραιωτών ίσως τη σπουδαιότερη στιγμή στη σύγχρονη ιστορίας του γιατί εκεί επιβεβαιώθηκε στο ακέραιο αυτή τη νοοτροπία.
Γι΄ αυτό διαβάζαμε και ακούγαμε να λένε εν όψει του τέταρτου τελικού ότι στο ΣΕΦ θα γίνει Ριζούπολη. Ξέρουν τι σημαίνει Ριζούπολη και την επαναφέρουν συνεχώς καθώς δεν επιζητούν απλά τη νίκη. Αυτό που ζητούν απεγνωσμένα είναι την ισοπέδωση και τον εξευτελισμό του οποιουδήποτε αντιπάλου σε μια λογική απόλυτης κυριαρχίας και τυραννίας. Άλλωστε στην είσοδο του Καραϊσκάκη η επιγραφή λέει “We rule this land” λες και μιλάμε για κάποιον στρατό κατοχής και όχι για μια αθλητική ομάδα.
Αυτή τη νοοτροπία την καλλιέργησε στον απόλυτο βαθμό ο Σωκράτης Κόκκαλης και στη συνέχεια την πήρε προίκα ο Βαγγέλης Μαρινάκης πηγαίνοντας την ακόμη παραπέρα με τον Ολυμπιακό να διδάσκει…. ήθος με τις κλωτσιές στον Σισσέ και τον Σιμάο σε ένα ασύλληπτο κρεσέντο αλαζονείας.
Όλα αυτά που έχουν γίνει εδώ και 30 χρόνια εντυπώνονται πλέον στο σύνθημα “Κράτος είναι ο Ολυμπιακός” και στο “Εμείς αν γουστάρουμε ανεβοκατεβάζουμε κυβερνήσεις.”
Η διαμόρφωση βέβαια αυτής της κατάστασης τα τελευταία 30 χρόνια δεν οφείλεται μόνο στους Κόκκαλη και Μαρινάκη (οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν μπαίνουν στην εξίσωση γιατί απλά έχουν αποδεχτεί την όλη φάση καθώς δεν είναι σε θέση να ηγηθούν σε έναν διαφορετικό δρόμο).
Οφείλεται και σε αυτούς που ανέχτηκαν και άφησαν να γιγαντωθεί αυτή η συνθήκη.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν δυο ονόματα που δεν είναι αλλά από αυτά των Τζίγγερ και Γιάννη Αλαφούζου.
Ο πρώτος στη Ριζούπολη ήταν εξαφανισμένος και μετά τα όσα έγιναν έδωσε τους παίκτες βορρά στον κόσμο για να καλύψει τις ευθύνες του ίδιου και της οικογένειας του.
Ο δεύτερος έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια παρουσίας στον Παναθηναϊκό με ασύλληπτους εξευτελισμούς από τον Βαγγέλη Μαρινάκη (μέχρι και στο ασανσέρ του γηπέδου Καραϊσκάκη τον κλείδωσε με βάση τα λεγόμενα του ίδιου του Γιάννη Αλαφούζου) για να κάνει το επιβεβλημένο στην υπόθεση του Χουάνκαρ, όπου από τον Ολυμπιακό είχαν το απόλυτο θράσος να ζητάνε και τα ρέστα επειδή πολύ απλά έχουν μάθει πάντοτε να κάνουν “ό,τι γουστάρουν” χωρίς να πληρώνουν ποτέ το μάρμαρο.
Η ανοχή των δυο αυτών ανθρώπων στους Κόκκαλη και Μαρινάκη και η αδυναμία τους (ή και η αδιαφορία τους) να πολεμήσουν αυτή την κατάσταση βαφτίστηκε ως… “ανωτερότητα”. Στις μέρες μας όμως η ανωτερότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φερετζές του αδύναμου…
Μέσα σε αυτό το ζόφο όμως υπάρχει και μια οικογένεια που δεν χαμπαριάζει και γι’ αυτό οι ολυμπιακοί τη μισούν όσο δεν πάει και δεν είναι άλλη από τους Γιαννακόπουλους.
Το μίσος για τους Γιαννακόπουλους δεν πηγάζει από τις αγωνιστικές επιτυχίες του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Όλο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι Γιαννακόπουλοι με την τρέλα τους και την αγάπη τους για τον Σύλλογο έχουν κάνει σμπαράλια εδώ και δεκαετίες την νοοτροπία ότι “Κράτος είναι ο Ολυμπιακός” και πως “Κουμάντο κάνουμε εμείς”.
Στους Γιαννακόπουλους Ριζούπολη δεν έγινε, δεν γίνεται και δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να γίνει.
Και δεν θα γίνει γιατί οι Γιαννακόπουλοι με τα πολλά καλά και τα όποια στραβά είναι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ, έχουν εγωισμό και δεν ανέχονται να τους ξεφτιλίζουν ούτε εντός ούτε και εκτός γηπέδου ένα μάτσο τραμπούκοι (σαν αυτούς στην είσοδο του ΣΕΦ που φώναζαν για ταβερνιάρηδες, Κωστάκηδες και Γιαννούλες) που νομίζουν ότι κυβερνάνε την Ελλάδα επειδή ο Παναθηναϊκός είχε την ατυχία το 1979 να πέσει στα χέρια των Βαρδινογιάννηδων (αντί να πάει στον Παύλο και τον Θανάση) και στη συνέχεια να ξεπέσει στον Γιάννη Αλαφούζο.
Γι΄ αυτό λοιπόν και το μπάσκετ θα αποτελεί τη μοναδική νησίδα που οι Ολυμπιακοί δεν θα μπορέσουν να πατήσουν ΠΟΤΕ με τον τρόπο που λυσσασμένα επιθυμούν όσο και αν το προσπαθήσουν χρησιμοποιώντας το manual που τους άφησε παρακαταθήκη ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Γιατί στο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός έχει Γιαννακόπουλους και όχι Τζίγγερ και Αλαφούζο που τους κάνουν ό,τι θέλουν οι απέναντι.
Γιατί στο μπάσκετ δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μαλακατέ να ανέχονται καταστάσεις τύπου Αγίου Θωμά στο βόλεϊ και να λένε και ευχαριστώ.
Στο μπάσκετ τα τσιτάτα “We rule this land” δεν περνάνε και αυτό πονάει πολύ περισσότερο από το αν ο Ναν είναι καλύτερος από όλα τα γκαρντ του Ολυμπιακού μαζί.