Η φήμη που συνόδευε (και μάλιστα δικαιολογημένα) τον Εργκίν Αταμάν όταν υπέγραψε στον Παναθηναϊκό ήταν αυτή της απόλυτα επιθετικής φιλοσοφίας του που βάζει την άμυνα σε δεύτερη μοίρα.
Άλλωστε η Ανατολού Εφές που έχτισε ο ίδιος από το μηδέν εξελίχθηκε στην πιο fun to watch ομάδα των ευρωπαϊκών παρκέ τα τελευταία χρόνια με επίθεση που πετούσε κυριολεκτικά φωτιές και τα παιχνίδια της πήγαιναν τις περισσότερες φορές σε υψηλά σκορ.
Ερχόμενος στον Παναθηναϊκό ο Τούρκος τεχνικός έδειξε από την αρχή πως θέλει να κινηθεί στο ίδιο μοτίβο με αυτό στην Εφές και γι’ αυτό οι επιλογές που έγιναν βασίζονταν σημαντικά στο επιθετικό ταλέντο, το σουτ και την ατομική ενέργεια. Άλλωστε επιθυμεί να δίνει στους παίκτες ελευθερία κινήσεων και πρωτοβουλίες.
Παράλληλα όμως βλέπουμε πως ο Αταμάν δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να προσαρμοστεί και σε παιχνίδια με χαμηλά σκορ, πολύ σκληρές άμυνες και μπόλικη τακτική με συνεχείς αλλαγές στην πεντάδα.
Το έκανε με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, το έκανε με την Ζαλγκίρις στο ΟΑΚΑ, το έκανε με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο ενώ παράλληλα είδαμε το μπάσκετ που λατρεύει στην Άλμπα.
Eιδικά στο ματς του ΣΕΦ και το masterclass που παρέδωσε απέναντι στον Μπαρτζώκα έδειξε ότι για να κερδίσει δεν έχει κανένα πρόβλημα να προσαρμοστεί στα δεδομένα, να διαβάσει το παιχνίδι και να θυσιάσει τις δικές του μπασκετικές επιθυμίες.
Αν μάλιστα η ικανότητα του στο να μπαίνει στα παπούτσια του οποιουδήποτε ματς συνδυαστεί με την σκληρή δικαιοσύνη που τον διακατέχει όσον αφορά τον χρόνο συμμετοχής των παικτών στην πεντάδα (όποιος δεν αποδίδει, μένει στον πάγκο ανεξαρτήτως ονόματος και αξίας), τότε γίνεται σαφές πως ο Παναθηναϊκός μετά από την εποχή Πασκουάλ έχει έναν Ευρωπαίο προπονητή που επιδρά καθοριστικά από τον πάγκο κατά την διάρκεια των αγώνων και ενδεχομένως σε μεγαλύτερο βαθμό από τον συμπαθέστατο Καταλανό τεχνικό.
Και για να είμαστε ειλικρινείς, το στοιχείο αυτό μας είχε λείψει τα τελευταία πολύ πολύ δύσκολα χρόνια που ζήσαμε στο “πετσί” μας…