Μια ακόμη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου με αφορμή τις οπαδικές διαφορές αυτή τη φορά στη Χαλκίδα. Ένας 20χρονος οπαδός της ΑΕΚ δολοφονήθηκε σε αιματηρή οπαδική συμπλοκή με συνομήλικους του οπαδούς του Ολυμπιακού.
Λογικά θα πούμε ξανά τα ίδια και τα ίδια. Το πολύ πολύ να κλείσουν τα γήπεδα για καμιά αγωνιστική και να βάλουμε κάνα ακόμη μέτρο τύπου gov για να λέει η κυβέρνηση ότι κάνει κάτι. “Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο” όπως πάντα και το ζήτημα θα ξεχαστεί σύντομα για τους πολλούς με ένα ακόμη σπίτι να έχει κλείσει.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι πολύ βαθύτερο στην ελληνική κοινωνία και η βία μέσω των ομάδων είναι απλά μια μορφή έκφρασης της.
Καθημερινά βλέπουμε νέα παιδιά να δέρνονται στα σχολεία, ή έξω από αυτά με λογικές συμμοριών. Έχουμε δει μέχρι και κορίτσια να αλληλοχτυπιούνται και οι υπόλοιποι να κάνουν γύρω τους κύκλο παρατηρώντας το… θέαμα και χασκογελώντας (!).
Την ίδια στιγμή τα πιστολίδια πάνε σύννεφο και αποτελούν λίγο πολύ καθημερινότητα. Ο τάδε μαφιόζος έφαγε τον άλλον και πάει λέγοντας.
Στη δε Κρήτη το πράγμα απογειώθηκε εντελώς με δυο χιλιάδες σφαίρες να πέφτουν με αφορμή ένα σπίτι που χτίστηκε σε… λανθασμένο σημείο στο χωριο (!).
Στο κομμάτι της ενδοοικογενειακής ή έμφυλης βίας να μην μιλήσουμε καλύτερα.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια κοινωνία φτωχοποιημένη, καθημαγμένη, χωρίς προοπτική και πλήρως εξαχρειωμένη με τους πολιτικούς να είναι απλά ο καθρέπτης της.
Οι καλύτεροι της χώρας βρίσκονται στο εξωτερικό εδώ και χρόνια και όπως είναι λογικό ούτε θέλουν να ακούνε στην ιδέα επιστροφής. Να μεγαλώσουν άλλωστε τα παιδιά τους σε μια κοινωνία που άνθρωποι στα 19 και 20 τους χρόνια δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να βγάλουν μαχαίρια και να αλληλοσκοτωθούν;
Σε μια χώρα που η δικαιοσύνη και η παιδεία βρίσκονται σε αποδρομή δεν έχεις να περιμένεις τίποτα απολύτως και όποιος τολμήσει σε πολιτικό επίπεδο να πράξει διαφορετικά τον περιμένουν στη γωνία με διάφορους τρόπους.
Τα χειρότερα για την ελληνική κοινωνία είναι μπροστά όσο δεν αποφασίζει να πάψει να λειτουργεί ως ζόμπι. Μπορεί να φτωχύναμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε και από τη ζωή γινόμενοι πιστό αντίγραφο χωρών όπως η Κολομβία, το Μεξικό ή τα κακόφημα προάστια μεγαλουπόλεων της Αμερικής.
Από εκεί και πέρα κουράγιο και δύναμη σε μια ακόμη οικογένεια που είδε το παιδί της να χάνεται χωρίς λόγο…
To παρακάτω ποστ ανήκει στον βοηθό προπονητή του Εργκίν Αταμάν στον Παναθηναϊκό, Βασίλη Σίμτσακ.