Πριν περίπου 20 μέρες κατατέθηκαν στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό 1995 υπογραφές μελών που ζητούν τη σύγκληση Γενικής Συνέλευσης με σκοπό ή όχι την καταγγελία των Συμβάσεων του ΑΟ με τα εμπλεκόμενα μέρη της Διπλής Ανάπλασης. Μέχρι ώρας όμως ο Πρόεδρος, Τάκης Μαλακατές, έχει επιλέξει το δρόμο της σιωπής κάνοντας τον… Κινέζο.
Από τη στιγμή που οι υπογραφές αυτές δεν αμφισβητούνται, τότε η Γενική Συνέλευση πρέπει να διεξαχθεί κανονικά και η πλευρά που θα υπερτερήσει να αναλάβει στη συνέχεια και τις ευθύνες της επόμενης μέρας. Αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο καθώς ο νικητής μιας διαδικασίας πρέπει να επωμίζεται και την ευθύνη ακολούθως.
Στην Ελλάδα όμως όλοι ξέρουμε πως ειδικά η λέξη δίκαιο είναι ανεκδοτική και το βλέπουμε ολοφάνερα στην υπόθεση των Τεμπών με τους γονείς των θυμάτων να μην μπορούν να βρουν το δίκιο τους και το κράτος να τους πολεμάει λυσσαλέα και συντονισμένα.
Όσον αφορά το γιατί δεν συγκαλεί την Γενική Συνέλευση ο Τάκης Μαλακατές είναι πολύ απλό.
Ο Πρόεδρος του ΑΟ γνωρίζει πως αυτή τη φορά δύσκολα μπορεί να κερδίσει την ψηφοφορία. Κάτι τέτοιο θα τον έφερνε ουσιαστικά απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν έχει μάθει να της λένε πουθενά όχι, δυο συστημικές τράπεζες, τις τρεις μεγαλοκατασκευαστικές εταιρείες της χώρας με ιδιοκτήτες τοπ ονόματα και ισχυρούς επιχειρηματίες που έχουν αγοράσει ακίνητα πέριξ του οικοπέδου στον Βοτανικό.
Το πιθανότερο μάλιστα σενάριο σε μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν να παραιτηθεί ακαριαία ώστε να μη δώσει τη μάχη στη συνέχεια. Γιατί μην νομίζει κανείς ότι η αυτοτελής λύση των συμβάσεων χωρίς καταβολή αποζημιώσεων, όπως προβλέπεται, θα άφηνε με σταυρωμένα χέρια όλους τους παραπάνω και πως απλά θα αποδέχονταν έτσι το τέλος της υπόθεσης, ηττημένοι μάλιστα από ανθρώπους της απλής καθημερινότητας.
Για οικονομικούς “καρχαρίες” μιλάμε και όχι για πρωτοσύγκελους στη μητρόπολη. Σε μια χώρα που νόμος είναι η πυγμή του ισχυρού και όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του δεν θα υπάρξουν ευγένειες την επομένη της καταγγελίας των συμβάσεων.
Έτσι στο δίλημμα να βρεθεί ο Τάκης Μαλακατές αντιμέτωπος με τη μισή επιχειρηματική ελίτ ή να ρισκάρει καταστρατηγώντας το καταστατικό του ΑΟ, επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο παλεύοντας μάλιστα να κρατήσει με νύχια και με δόντια την καρέκλα του για όσο περισσότερο μπορεί.
Ο Πρόεδρος του ΑΟ ήρθε πριν μερικά χρόνια χωρίς να έχει φράγκο πάνω του και πίστεψε πως η πορεία στο θέμα του γηπέδου θα ήταν ρόδινη επειδή έτσι του είχαν προφανώς υποσχεθεί η Νέα Δημοκρατία και ο Γιάννης Αλαφούζος. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν αλλιώς και τώρα αναγκάζεται να ρεζιλευτεί πουλώντας τρέλα και πατώντας πάνω στο γεγονός πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας οικονομικά ισχυρός που να ενδιαφέρεται να κατέβει στις επικείμενες εκλογές του Ερασιτέχνη ώστε να τον εκτοπίσει.
Αν αυτός προσεχώς προκύψει τότε θα μπορούμε να μιλάμε αλλιώς. Αν όχι τότε η ομηρία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα συνεχιστεί μέχρι να βρεθεί ο άγιος εκείνος άνθρωπος που θα πάρει κάποια στιγμή την ΠΑΕ από τον Γιάννη Αλαφούζο.