Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ξανά σε νέα φάση εσωστρέφειας καθώς η χαρά της πρόκρισης επί της Λανς κράτησε μόλις 72 ώρες και η Athens Kallithea την έσβησε ακαριαία.
Το πρόβλημα είναι ότι μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος οι πράσινοι έχουν μπροστά τους τέσσερα ματς εκ των οποίων τα τρια είναι ντέρμπι (τα δυο μάλιστα εκτός έδρας σε Τούμπα και Νέα Φιλαδέλφεια αντίστοιχα) και το να κάνει το απόλυτο ώστε να καλύψει το -5 φαντάζει σχεδόν απίθανο.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αρχικά βαθμολογικό. Η ουσία είναι η εικόνα της ομάδας που προφανώς και δεν σε εμπνέει για τη συνέχεια.
Στον Παναθηναϊκό για έναν ακατανόητο λόγο αποφάσισαν ότι το στυλ παιχνιδιού της προηγούμενης εποχής (possesion play με στοχευμένες επιθέσεις μέσω καλού buid up από πίσω βασισμένες στην υπομονή και την καλή κυκλοφορίας της μπάλας) δεν τους αρέσει και θέλουν μετά μανίας να πάνε στο περιβόητο μοντέλο Αλμέιδα της υψηλής έντασης και πίεσης σε συνδυασμό με το άμεσο ποδόσφαιρο.
Ο Αλμέιδα όταν ήρθε στην ΑΕΚ πέρα από την αναβάθμιση στο μεσοεπιθετικό παιχνίδι άλλαξε σχεδόν όλα τα στόπερ, έφερε τους Γιόνσον, Πινέδα και γενικότερα το μεσοαμυντικό κομμάτι του ρόστερ του ήρθε στα δικά του θέλω. Στον Παναθηναϊκό του Αλόνσο αυτό δεν έγινε και δεν θέλει να αποδεχτεί κανείς με τίποτα ότι αυτό το υλικό δεν μπορεί να ακολουθήσει τον συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού.
Ταυτόχρονα οι προπονήσεις και με Τερίμ και με Αλόνσο έγιναν πολύ πιο έντονες και είτε βλέπουμε παίκτες να τραυματίζονται είτε να δείχνουν καμένοι σε συνδυασμό με τα πολλά και απαιτητικά παιχνίδια που προφανώς αυξάνουν την καταπόνηση. Αμφότεροι ήρθαν εδώ και από την πρώτη μέρα θέλησαν να κάνουν τα δικά τους αδιαφορώντας για το εάν οι παίκτες τους είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε αυτά που τους ζητάνε ακόμη και στο κομμάτι της εκγύμνασης.
Τουλάχιστον ο Τερίμ ήταν ειλικρινής όταν έλεγε ότι θέλει να τους διώξει όλους και να φέρει 10-15 παίκτες για να υλοποιήσει το δικό του μοντέλο ασχέτως αν αυτό άγγιζε τα όρια της ουτοπίας. Ο Αλόνσο από την άλλη δέχτηκε το υπάρχον ρόστερ και υποσχέθηκε στην ουσία ότι θα τους κάνει να παίζουν με εφτά παίκτες πάνω από τη σέντρα, με high press και ανάκτηση της μπάλας και κάθετα με λίγες πάσες.
Το ακόμη πιο ανησυχητικό όμως στην περίπτωση του Ουρουγουανού είναι η έλλειψη υπομονής κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Αντί να προσπαθήσει στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα του να κρατήσει την μπάλα, να παγώσει τον ρυθμό και να αποτρέψει τις άμεσες μεταβάσεις της Καλλιθέας έκανε τα ίδια ακριβώς με Αστέρα Τρίπολης και Λεβαδειακό. Πιο συγκεκριμένα ανέβασε τους Βαγιαννίδη και Μαξ ψηλά στο γήπεδο ταυτόχρονα και έφερε ξανά τον Αραο σε μια τριάδα με τους Σένκεφελντ και Γεντβάι. Και όλα αυτά την ώρα που ο Τσέριν είναι κυριολεκτικά διαλυμένος σωματικά και πνευματικά. Λες και είναι ντροπή να κερδίσεις το ματς στο 75′ ή το 80 εξασφαλίζοντας όμως ότι δεν θα σε κάνουν χωνί οι νεοφώτιστοι που και πιο φρέσκοι ήταν και τεχνίτες παίκτες έχουν.
Η ουσία είναι ότι και στα τρια πρώτα ματς στο πρωτάθλημα, είτε με εκτεταμένο rotation είτε με πολύ σφιχτό, η ομάδα δείχνει να μην έχει ανάσες (ας ελπίσουμε αυτό να αλλάξει και να βγει η δουλειά στο κομμάτι της εκγύμνασης), υπομονή στο παιχνίδι της και σωστές τοποθετήσεις με βάση τις ικανότητες των παικτών. Με λίγα λόγια αυτή τη στιγμή δεν έχει ούτε αξιοπρεπή επίπεδα φυσικής κατάστασης αλλά ούτε και ξεκάθαρο πλάνο γύρω από το πως να πάρει τα ματς.
Μπορεί ο Αλόνσο να το γυρίσει όλο αυτό;
Πιθανότατα όχι γιατί ο Ουρουγουανός δεν καταλαβαίνει το ρόστερ του και όσο θα ζητάει πράγματα που δεν μπορεί εκείνο να κάνει η μια κατραπακιά θα διαδέχεται την άλλη. Παράλληλα δεν σου δείχνει ότι μπορείς να πιαστείς από κάπου ώστε να πεις ότι θα βγει η δουλειά του παρά τα αρνητικά αποτελέσματα και αυτό είναι το ακόμη πιο ανησυχητικό.
Όλα όμως ξεκινούν από την μανία των Γιάννη Αλαφούζου και Γιάννη Παπαδημητρίου να γκρεμίσουν όσο δυνατόν γρηγορότερα το ποδόσφαιρο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε ο Παναθηναϊκός των προηγούμενων χρόνων και τον έκανε φουλ ανταγωνιστικό και διεκδικητή του πρωταθλήματος λες και αυτό ήταν κάποιο έγκλημα που πρέπει να τιμωρηθεί.
Οι πράσινοι χρειάζονται προπονητή που να παίζει posession play, να θέλει η ομάδα του να έχει την μπάλα στα πόδια της και να ελέγχει τον ρυθμό.
Ή θα το κάνει αυτό ο Αλόνσο ή θα πρέπει να βρεθεί άνθρωπος που να το κάνει.
Τα άμεσα ποδόσφαιρα, η καθετότητα και όλες αυτές οι παπαριές καμαρωτές σε αυτό το ρόστερ δεν χωράνε.
Υ.γ.: Ποια ματς κέρδισε ο Παναθηναϊκός σχετικά εύκολα; Εκείνα με την Μπότεφ.
Γιατί τα κέρδισε;
Γιατί την πρώτη φάση την έκανε γκολ αμέσως.
Δεν γίνεται όμως να ζούμε με το κορόνα ή γράμματα και να απαιτούμε με τη μια να σκοράρουμε για να μην χάσουμε το ματς.